Tuesday, October 27, 2015

Any body is there! (నా చదువుల బడి...కొన్ని జ్ఞాపకాలు)


ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్!?

బ్రేకింగ్ న్యూస్ ల నుండి స్క్రోలింగ్ వార్తల నుండి….
ఫోన్ ఇన్ ల నుండి వన్ టు వన్ ఇంటర్వూల నుండి…
యాంకర్ పార్టుల నుండి… రెండు నిమిషాల ప్యాకేజీల నుండి…
నన్ను వదిలేయండి… నా బాల్యాన్ని వెతుక్కోవడానికి వెళుతున్నాను…
ఏనీ బడీ ఈజ్ దేర్!


ఐదేళ్ళ పాటు అలుపు సొలుపు లేకుండా తిరగాడిన ప్రాంతం…
చదువుతోపాటు ఆటపాటలకు, లలితకళలకు చోటిచ్చిన సమయం..
దశాబ్దాల తర్వాత ఆ అనుభూతుల్ని స్పృశించేందుకు బయలుదేరుతున్నాను…
మదిలోతుల్లోని మధురస్మృతుల్ని ఓసారి పోగేసుకుందుకు కదులుతున్నాను…
ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్!


తరుచూ కలిచే స్నేహితులతో మరోసారి కరచాలనం చేయాలి…
ఫోన్ లో మాత్రమే టచ్ లో ఉన్న మిత్రులను ఆలింగనం చేసుకోవాలి…
పాత నెచ్చెలులను కళ్ళతోనే కుశలం అడగాలి…
మా ఉపాధ్యాయుల పాదధూళిని తలకు దాల్చాలి….
ఎనీబడీ ఈజ్ దేర్!


స్కూల్ ప్రాంగణంలోకి అడుగుపెడుతుంటే… గుండెలోతుల్లో…
‘ఎన్నాళ్ళో వేచిన ఉదయం…’ పాట మారు మోగింది!
తరగతి గదిలో ఆనాటి పాత టేబుల్…
‘రారమ్మని… రారా రమ్మని’ ఆహ్వానం పలికింది!
తొలిసారి నాటిక వేసినప్పుడు మాదిరే వేదిక పైకి ఎక్కుతుంటే
ఇప్పుడూ అలానే గొంతు వణికింది… కాళ్ళు తడబడ్డాయి!
ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్!


వందలాది విద్యార్థులు… మరెందరో ఉపాధ్యాయులు…
ప్రతి ఒక్కరి ముఖంలోనూ కాస్తంత అనుమానం… మరికాస్తంత ఆశ్చర్యం!
వాడు మా బ్యాచేనా… వీడు మన తరగతేనా… ఈవిడ… ఆ అమ్మాయేనా!
వ్యక్తుల్ని పోల్చుకునేందుకు వయసు మరిచి బాల్యంలోకి పరిగెత్తాల్సి వచ్చింది!
‘నన్ను గుర్తుపట్టలేదా!’ అని ఆశ్చర్యపోయే వాడొకడు!
‘మేమెందుకు గుర్తుంటాం?’ అంటూ నిష్ఠూరమాడేవాడు మరొకడు!
ఇంటిపేరు, వీధిపేరు, విలాసంతో సహా వివరాలు ఏకరువు పెట్టే వాడొకడు!
‘ఓహో… నువ్వా’ అనగానే కళ్ళలో వెయ్యి కాంతుల వెలుగు!
ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్!


తెలుగు మీడియంలో చదివి కూడా ఇంతవాడినయ్యానన్నాడొ మిత్రుడు!
మీరిచ్చిన సంస్కారంతోనే అవినీతి చెదపట్టని నిప్పులా ఉన్నానన్నాడో స్నేహితుడు!
పెద్ద పెద్ద ఉద్యోగాలను తృణప్రాయంగా భావించి వదిలేసి…
ఉపాధ్యాయుడిగా స్థిరపడి రుణం తీర్చుకుంటున్నానన్నాడో ఆత్మీయుడు!
పూర్వ విద్యార్థుల కలయిక మా అందరిలో ఆనందాన్ని నింపింది!
మా ఉపాధ్యాయులకు మాత్రం మరి కాస్తంత ఆయుష్షును పెంచింది!
ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్!
మళ్ళీ మరోసారి కలుద్దాం… మన క్రీడా మైదానాన్ని కాపాడుకోవడానికి,
అరాచక శక్తుల, అసాంఘిక వ్యక్తుల బారిన పడకుండా రక్షించుకోవడానికి.
జైహింద్ సెకండరీ హై స్కూల్ తో మనకున్న అనుబంధాన్ని అనుభూతుల్నీ…
రూపాయలుగా మార్చి…. ఇటుకలుగా పేర్చి… ఓ బలమైన ప్రహరీ గోడను నిర్మిద్దాం!
భావితరాలకు కానుకగా అందిద్దాం… ఇదే ఈ (అ)పూర్వ విద్యార్థుల సమ్మేళన తీర్మానం!!
ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్!!


- వడ్డి ఓంప్రకాశ్ నారాయణ
(హైదరాబాద్)


('ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్' అన్న శీర్షిక రాత్రి బందరులో రైలు ఎక్కిన దగ్గర నుండి నా మనసులో సుడులు తిరుగుతూ ఉంది. ఉదయమంతా స్కూల్ ఆవరణలో జరిగిన సంఘటనలు... మనం దిగిన ఫోటోలు కలిసిన వ్యక్తులు... రాని వాళ్ళ గురించి జరుపుకున్న ముచ్చట్లు... టీచర్ల ఆనందం... వెరసీ... ఈ అనుభూతుల మాలిక అయ్యింది. సమూహంలో ఉన్నా మనం ఒంటరే! తప్పిపోయిన మనిషి 'ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్' అంటూ ఆక్రోశిస్తాడు... తోడు కోసం పరితపిస్తాడు... ఎప్పుడో బాల్యాన్ని కోల్పోయిన నేను సైతంచేసిన ఆ ఆక్రందనే 'ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్' అన్నది. వచ్చిన వాళ్ళు తక్కువ.. రాని వాళ్ళు ఎక్కువ... ఆర్థిక కారణాల వల్లనో, అత్యవసరమైన పనుల వల్లనో ఎంతోమంది ఈ కార్యక్రమానికి రాలేదు. సమాచారం అందక కొందరు... అందినా రాలేని అశక్తతతో మరికొందరు... వాళ్ళందరి కోసం... వారిని వెతిక్కున్న నా మనసు... నా కనుల పిలుపు ' ఎనీ బడీ ఈజ్ దేర్'!)

మా జైహింద్ సెకండరీ స్కూల్ ... కొన్ని ఆకుపచ్చని జ్ఞాపకాలు!


జైహింద్ స్కూల్ పిలుస్తోంది... వెళ్దాం పదండి!

జైహింద్ సెకండరీ హైస్కూల్ పూర్వ విద్యార్థులంతా ఈ నెల 11వ తేదీ మచిలీపట్నంలో కలుస్తున్నారట! నేను వెళుతున్నాను.... మీరు వస్తున్నారా!?

జైహింద్ స్కూల్ తో నా అనుబంధం ఐదేళ్ళ పాటు సాగింది. ఆరవ తరగతి నుండి పదో తరగతి వరకూ! నాతో పాటు చదివిన చాలామందికి బహుశా పేరు కూడా గుర్తుండి ఉండకపోవచ్చు. ఎందుకంటే అప్పట్లో వ్యక్తి పేరును బట్టి కాకుండా ఇంటి పేరును బట్టే చాలా మంది పిలిచే వారు... పలకరించేవారూ. చివరకు టీచర్స్ కూడా 'వడ్డి' అనే పిలిచే వాళ్ళు. మా అత్తయ్యలు, బాబాయిలు, అక్కయ్య కూడా నా ముందు ఆ స్కూల్లోనే చదివారు. నా తర్వాత మా తమ్ముడు, చెల్లి కూడా అదే స్కూల్లో చదవడం జరిగింది. 
జైహింద్ స్కూల్ అనగానే ఎన్నో పాత సంగతులు జ్ఞప్తికి వస్తుంటాయి. ఆరవ తరగతిలో చేరిన కొత్తలో... మా తరగతి గది వెనకే... ప్రహరి అవతల ఓ ముసలామె ఉండేది. ఓసారి నా స్నేహితులతో కలిసి... ఆవిడ ఉండే గుడిసె దగ్గరకు వెళ్ళాను. ఓ అడుగు పొడవుండే బద్ద మీద మందులేని అగ్గిపులల్ని పేర్చుతూ కనిపించింది. ఏమిటని అడిగితే... ఒక్కో బద్ద మీద దాదాపు పాతిక పుల్లలు పేర్చాలని, అలాంటి ఇరవై బద్దల్ని ఓ ఫ్రేమ్ గా బిగించి ఇస్తే... సదరు అగ్గిపెట్టె కంపెనీ వాళ్లు ఫ్రేమ్ కు పదిపైసలు చొప్పున ఇస్తారని చెప్పింది. అగ్గిపెట్టె ధరే అప్పట్లో పది పైసలు ఉండేది కాబట్టి. దానికి సంబంధించి పని చేస్తున్న వాళ్ళకు అంత తక్కువ డబ్బులు ఇచ్చేవాళ్ళేమో... 'అమ్మో... ఈవిడ ఎన్ని ఫ్రేములు బిగిస్తే... ఓ రూపాయి వస్తుందో... ఎన్ని రూపాయలు వస్తే ఓ రోజు గడుస్తుందో?' అని అనిపించింది. అప్పటి నుండి నాతో పాటు నా మిత్రులు కొందరు స్కూల్ ఇంటర్వెల్ సమయంలో ఆమె గుడిసెకు వెళ్ళి అగ్గిపుల్ల ముక్కల్ని చెక్కబద్ద మీద పేర్చి ఆవిడకు సహాయం చేస్తుండేవాళ్ళం. ఏడవ తరగతికి వచ్చే సరికీ మా క్లాస్ రూమ్ మారిపోయింది. దానికి తోడు ప్రహరీ వెనకవైపు తలుపు తీసేసి... గోడ కట్టేశారు. దానితో ఆవిడ దగ్గరకు వెళ్ళాలంటే... స్కూల్ చుట్టుతిరిగి వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. ఇంటర్వెల్లో వెళ్ళి రావడానికి సమయం సరిపోయేది కాదు... దాంతో మా దృష్టి ఆటల మీద పడిపోయింది. నిదానంగా మా స్మృతిపథం నుండి ఆమె చెరిగిపోయింది. ఇవాళ మా స్కూల్ ను అందులోకి నేను అడుగుపెట్టిన రోజుల్ని తలుచుకుంటే... ఆ అవ్వ... ఆవిడ పేర్చిన అగ్గిపుల్ల బద్దలు... మేం చేసిన ఉడుత సాయం కళ్ళ ముందు మెదిలాయి. (2015)


శ్రీ మాడా గారితో అనుబంధం!

విశేషం ఏమంటే… మాడా వెంకటేశ్వరరావు నటించిన ‘చిల్లరకొట్టు చిట్టెమ్మ’ సినిమాను నేను చూడలేదు. అయితే… అందులోని ‘చూడు సినమ్మా… పాడు పిల్లాడు’ పాట మాత్రం నాకు కంఠతా వచ్చేసింది. టేప్ రికార్డర్లు (మధ్యతరగతి కుటుంబాల్లోకి) కొత్తగా వస్తున్న ఆ సమయంలో మా లక్ష్మీ వదిన వాళ్ళ ఇంట్లో ఆ పాట విన్నాను. బాలుగారి పెక్యులర్ వాయిస్ నన్ను ఆకట్టుకుంది. అంతే విపరీతంగా ప్రాక్టీస్ చేసేశాను. ఆ తర్వాత ఎన్నిసార్లో ఎంత మాత్రం సిగ్గు పడకుండా ఆ పాట చాలామంది ముందు పాడేశాను. ఇక ‘ముత్యాల ముగ్గు’లోని రావు గోపాలరావు గారి ఇంట్రడక్షన్ సీన్ను… మాడా గారి డైలాగ్ తో సహా ప్రాక్టీస్ చేసేయడం మరో తీయని అనుభూతి!
ఫిల్మ్ రిపోర్టర్ గా నేను బాధ్యతలు స్వీకరించేసరికీ మాడా గారు నటనకు దూరమై పోయారు. అయితే… ఏదైనా సినిమా ఫంక్షన్లలో కలిసినప్పుడు మాత్రం ఆయనతో చనువుగా మాట్లాడుతుండే వాడిని. రెండేళ్ళ క్రితం సికింద్రాబాద్ లో డాక్టర్ గురునాథ్ గారి దగ్గరకు వెళ్ళినప్పుడు ఆయన తన కుమార్తెను వెంట పెట్టుకుని వచ్చారు. ఆరోగ్యపరమైన సమస్యల గురించి కాసేపు మాట్లాడారు. అదే ఆయనతో చివరి మాటామంతీ.
బాధాకరం ఏమంటే… పక్షం రోజుల క్రితం ఆయన చనిపోయారనే రాంగ్ న్యూస్ ను నిజమేనని నమ్మి.. ఫోన్ ఇన్ లో ఆయన గురించి వివరించాను. కానీ మరి నిమిషమే ఆయన జీవించే ఉన్నారని తెలిసింది! తెలియక చేసిన తప్పుకు ఎంతగా కుమిలిపోయానో… ఆయన బ్రతికే ఉన్నందుకు అంతగా ఆనందించాను. కానీ… నిన్న రాత్రి ఆయన మరణానికి సంబంధించిన విషాద వార్త వినక తప్పింది కాదు.
ఆడ… మగ కాని వారికి ‘మాడా’ అనే ఓ పదాన్ని అందించిన గొప్ప నటుడు శ్రీ మాడా వెంకటేశ్వరరావు.
ఇంతకంటే ఆయన జన్మకు సార్థకత ఏముంటుంది!!

Cartoons published in Andhra Bhoomi weekly 4th November 2015



Bruce lee movie review


Rudhrama Devi movie review


Shivam movie review


Sunday, July 5, 2015

Sri Atreya Sharma about my book!

Just yesterday I opened his collection of short stories మనసు తడి ఆరనీకు (Let not your heart’s moistness dry up), and devoured 11 out of its 23 stories. I cursed myself why I hadn’t read them much earlier when he presented the book on Jan 19, 2015, and even when I happened to know him decades earlier. Now OMPRAKASH NARAYAN VADDI joins my list of favourite writers. He writes mainstream, with no burden or glasses of any ism or schism. Without exception, I fell in love with all the 11 stories I read; they regale us with humour, stir our social consciousness with optimism, prod us into a sense of sweet responsibility; they harmonize, don’t antagonize. Hats off to you Omprakash, your stories have touched the recesses of my heart. Wish your pen of creativity every copiousness.

Navvina Dhanya raasi book review


Selfie cartoon

ఆఫీస్ లో పని పూర్తి చేసుకుని బయలు దేరుతుంటే... మిత్రుడు కిశోర్ 'ఓ ఐదు నిమిషాలు ఆగుతారా.... నేనూ వస్తాను.. కాస్తంత ఖైరతాబాద్ స్టేషన్ లో డ్రాప్ చేద్దూరు గానీ' అన్నాడు. ఆ ఐదు నిమిషాలు ఏం చేయాలో తోచక బుర్ర గోక్కుంటూ ఉంటే.. ఠక్కున ఈ ఐడియా తట్టింది. వెంటనే ఎదురుగా ఉన్న పేపర్ మీద గీసేసి.... సెల్ తో ఫోటో తీసేసి... ఫేస్ బుక్లో అప్ లోడ్ చేసేశాను. ఇంటికి వచ్చాక... కాస్తంత మేకప్ చేసి, తీరిగ్గా స్కాన్ చేసి పెడుతున్నాను.